ေမြးရပ္ေျမအညာ သို႕ အလည္လာေရာက္ၾကသူ မိတ္ေဆြအေပါင္း စိတ္၏ခ်မ္းသာျခင္း ကိုယ္၏က်န္းမာျခင္းျဖင့္ ျပည့္စံုေအာင္ျမင္ႏုိင္ၾကပါေစ..... ကိုမ်ဳိး (အညာေျမ)...

Wednesday, April 7, 2010

အညာ နဲ႕ ကိုမ်ဳိး

အညာေဒသက ရြာေလးတစ္ရြာ။ 1977 ခုႏွစ္ မွာ က်ေနာ္ ေမြးဖြားတယ္။ ရြာမွာ အေျခခံပညာ မူလတန္း ေအာင္ျမင္ျပီး ရြာႏွင့္ ေျခာက္မုိင္မွ်ေ၀းေသာ အရပ္သို႕ ေန႕စဥ္သြားျပီး အလယ္တန္း ႏွင့္ အထက္တန္း ပညာ ဆည္းပူးခဲ့ရသည္။ ငယ္ငယ္တုန္းက ရြာက မူလတန္းေက်ာင္းဆိုတာ ထန္းရြက္မိုး၊ ထန္းရြက္ကာ။ မိုးရြာလွ်င္ ေက်ာင္းပိတ္။ အကာ ေကာင္းေကာင္းမရွိေတာ့ မိုးပက္တာကိုး။ ငယ္ေသးေပမယ့္ မွတ္မွတ္ရရ ရြာက လူၾကီးေတြ ေျပာတာ မွတ္မိေနေသးတယ္။ မင္းတို႕ေက်ာင္းက က်ားကိုးစီး နဲ႕ တဲ့။ ယုိင္ေနလို႕ က်ားကန္ထားရတာကို ေျပာၾကတာ။
.
ေလးတန္းေအာင္ျပီး တစ္ျခားရြာကို ေန႕စဥ္ အသြားအျပန္ ၁၂ မုိင္နီးပါး စက္ဘီးနင္းျပီး ေက်ာင္းသြားတက္ရတာ။ ေလးတန္းေအာင္ေတာ့ ေက်ာင္းသား ၆ ေယာက္ရွိတယ္။ ဘယ္သူမွ တစ္ျခားရြာကို သြားျပီး ေက်ာင္းမတက္ခ်င္ၾက။ မိဘေတြကလဲ ေက်ာင္းမထားၾက။ ေတာ္ျပီေပါ့.. ေသစာ ရွင္စာ ဖတ္တတ္ရင္။ ဒီလို အေတြးနဲ႕ ေက်ာင္းမတက္ျဖစ္ၾက။
.
ကိုမ်ဳိးကေတာ့ မိဘေတြက ေက်ာင္းဆက္ျပီး တက္ေစခ်င္။ အဘိုးအဘြားေတြကလဲ ေက်ာင္းဆက္တက္ေစခ်င္တာနဲ႕ ၁၂ မုိင္ ခရီးကို ငါးတန္းကေန ဆယ္တန္းအထိ ေန႕စဥ္ စက္ဘီးစီးျပီး ေက်ာင္းတက္ခဲ့တာ။ တစ္ရြာနဲ႕ တစ္ရြာ ၁၂ မုိင္ခရီးဆိုေပမယ့္ ေ၀းတယ္ မထင္မိ။ လမ္းတေလ်ာက္မွာလဲ ေတာတဲေလးေတြ အမ်ားသား။ ေတာတဲ ဆိုတာက ရြာထဲက လူေတြ ယာေတာမွာ အလုပ္မ်ားခ်ိန္ဆို အိမ္မျပန္ၾကေတာ့ဘဲ ေတာထဲမွာဘဲ တဲထုိးျပီး ေနၾကတာ ကိုဆိုလိုတာ။
.
ေတာတဲအားလံုးက ကိုမ်ဳိး ရဲ႕ အိမ္လိုပါဘဲ။ စက္ဘီးေပါက္လဲ ၀င္ျပီးဖာ။ ေရဆာလဲ ၀င္ျပီးေသာက္။ ထမင္းစာလဲ ၀င္ျပီးစား။ အိမ္ကုိေတာ့ ေက်ာင္းဆိုျပီး အထြက္ျပ။ ေက်ာင္းမသြားဘဲ ေတာတဲ မွာဘဲ ညေနေစာင္းထိေန။ ခပ္တည္တည္နဲ႕ ေက်ာင္းကျပန္လာတာလိုလို ဟန္ျပျပီး အိမ္ျပန္၀င္။ ဒီလို လုပ္ခဲ့တဲ့ ရက္ေပါင္းလဲ မေရတြက္ႏုိင္ေတာ့။
.
ထမင္းခ်ဳိင့္ကေလး စက္ဘီးမွာ ခ်ိတ္ျပီး မနက္ေစာေစာစီးစီး ေက်ာင္းသြား။ ရြာထဲကလူေတြကလဲ ထမင္းခ်ဳိင့္နဲ႕ စက္ဘီးထိသံ ဂေလာက္.. ဂေလာက္ဆိုရင္.. ထၾကေဟ့..ေတာသြားၾကစို႕။ ေမာင္မ်ဳိးကေလးေတာင္ ေက်ာင္းသြားျပီ။ အဲဒီလို အခ်ိန္မွန္ ထမင္းခ်ဳိင့္ ေခါင္းေလာင္းေလး တီးေပးခဲ့တာ။ ညေန ေက်ာင္းကျပန္လာျပီဆိုရင္ ထမင္းခ်ဳိင့္သံက အခြန္ဆိုေတာ့ (အခြန္ဆိုတာနဲ႕ လန္႕မသြားၾကနဲ႕အံုး) ပုိျပီးေတာ့ ျမည္ေသး။ ဟ..အခ်ိန္ေတာင္ ေတာ္ေတာ္ေနာက္ၾကေနျပီ။ ေမာင္ေက်ာင္းသားေလးေတာင္ ျပန္လာျပီ။ အိမ္ျပန္ၾကစို႕ေဟ့ ဆိုျပီး ေျပာၾကတာေလ။ ရြာကလူေတြကေတာ့ က်ေနာ့္ကို အခ်ိန္မွန္ ေခါင္းေလာင္းေလးလို႕ ထင္မွတ္ေနၾကတာ။
.
က်ေနာ့္ ထမင္းခ်ဳိင့္သံ ဂေလာက္ ဂေလာက္ မၾကားမခ်င္း အိပ္ယာက မထၾက။ က်ေနာ့္တုိ႕ အိမ္က ရြာရဲ႕ အေနာက္ေျမာက္ပုိင္းမွာ ရွိေတာ့ ရြာလည္လမ္းမၾကီး အတုိင္း စက္ဘီးစီးျပီး ထြက္ရေတာ့ ေက်ာင္းသြားတက္ေနတာ တစ္ရြာလံုးကသိ။ ထမင္းခ်ဳိင့္သံေလး မၾကားရင္..ဒီေကာင္ေလး ေနမေကာင္းဘူးလား မသိဘူး။ ေက်ာင္းမသြားဘူးနဲ႕ တူတယ္။ အဲဒီလို ထိ ထမင္းခ်ဳိင့္သံေလးက လႊမ္းမိုးခဲ့တာ။
.
အလယ္တန္း ငါးတန္းကစျပီး တျခားရြာသြားျပီး ေက်ာင္းတက္ရတာကို ျမိဳ႕သြားျပီး တကၠသိုလ္တက္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသားၾကီးပမာ။ တစ္ရြာလံုးမွာ တစ္ေယာက္တည္းကိုး။ ငါးတန္း စာေမးပြဲမွာ ထူးထူးျခားျခား ပထမဆု ရတယ္ဗ်ာ။ တျခားရြာက ေက်ာင္းအုပ္ၾကီးကိုယ္တုိင္ အိမ္ထိလုိက္လာျပီး လာေျပာတာ။ က်ေနာ္ ပထမ ရတယ္တဲ့။ တစ္ရြာလံုးလဲ ေျပာမဆံုး။ ဆုေပးပြဲ လုပ္မယ္တဲ့။ အမယ္ေလး... မိဘေတြ ေဆြမ်ဳိးေတြဆို တျပံဳးျပံဳးနဲ႕။ ေျပာရင္ ယံုၾကမွာေတာင္ မဟုတ္ဘူး။
.
ဆုသြားယူၾကေတာ့ ရြာကလူေတြ အကုန္လံုးနီးပါး လုိက္လာၾကတာဗ်ာ။ လွည္းေတြဆို မနည္းဘူး။ ပထဦးဆံုး လွည္းဆို အသံခ်ဲ႕စက္ၾကီးနဲ႕။ အဆိုေတာ္ သန္းထြန္းေလး ရဲ႕ က်ေနာ့္ ရည္မွန္းခ်က္ ဆိုတဲ့ သီခ်င္းကို ဖြင့္လို႕။ အခုထိ နားထဲမွာ ၾကားေယာင္မိပါေသးဗ်ာ။
.
xxx က်ေနာ့္ ရည္မွန္းခ်က္ ေတြးလွ်က္နဲ႕ ေပ်ာ္သည္ေပ်ာ္သည္..
xxx ညီေလး ညီမေလးမ်ားကို သြန္သင္ကာ ဆံုးမေပးမည္...
xxx ဆရာ၀န္ ျဖစ္ဘို႕ က်ေနာ္ ၾကိဳးစားမည္..
xxx လူရည္ခၽြန္ျဖစ္ဘို႕ က်ေနာ္ၾကိဳးစားမည္..
xxx ျမန္မာ့သားေကာင္း ဇာနည္..
......... ၾကီးကို က်ေနာ္ ေမွ်ာ္မွန္းသည္။
.
အဲဒီသီခ်င္းကို အခုထိ ၾကားေယာင္မိတုန္း။ ရြာကလူေတြကလဲ ငါ့တို႕ရြာသားကြ ဆိုျပီး ဂုဏ္ယူလုိက္ၾကတာ။ က်ေနာ္ ဆုရတာကို ဂုဏ္ယူရတာ အျပင္.. ငါတို႕ ရြာသားကြ ဆိုတာေတြက လႊမ္းလႊမ္းမုိးမိုး။ တစ္ရြာနဲ႕ တစ္ရြာ အျပိဳင္အဆုိင္ေပါ့ေလ။ ေဘာလံုးပြဲရွဳံးေၾကြးလုိက္ဆပ္တာလို႕ေတာင္ ေျပာသူက ေျပာေနၾကျပီ။ ေက်းရြာအလုိက္ ေဘာလံုးျပဳိင္ပြဲမွာ က်ေနာ္တို႕ ရြာက ရွဳံးထားတာကိုး။
.
ေဘာလံုးပြဲ ဆိုလို႕ က်ေနာ္တို႕ ရြာ ေဘာလံုးပြဲမွာ လူေရြးပံုေလး ေ၀မွ်ခ်င္ပါတယ္။ ကိုျဖိဳး ဆိုတဲ့ ကာလသားေဂါင္းက ေဘာလံုးကန္လဲ မေကာင္း။ ညစ္လဲညစ္ေတာ့ တစ္ရြာလံုး တစ္နယ္လံုးက သူ႕ကို ေဘာလံုးပြဲမွာ မပါေစခ်င္ဘူးေလ။ အဲဒီေတာ့.. ဒီေဘာလံုးပြဲမွာ ကိုျဖိဳး ကိုလူေရြးခုိင္းလုိက္ကြာ။ အဲဒါဆို သူ႕ကုိယ္သူ ေရြးမွာ မဟုတ္ဘူး။ ကိုျဖိဳး ကလဲ လူၾကီးေတြက အေရြးခုိင္းတဲ့အထိ ျဖစ္လာေတာ့ ဘ၀င္ ျမင့္ျပီး ေရြးပါတယ္။ ဘယ္လုိေရြးလဲဆိုေတာ့...စစခ်င္း..
ငါရယ္.. ငတုိးရယ္..
အာ..မၾကိဳက္ေသးဘူးကြာ..ထပ္ျပီးေရြး..
ငါရယ္..ငတုိးရယ္..ငျမင့္ ရယ္..
ကိုျဖိဳး ကို မပါေစခ်င္လို႕ အေရြးခုိင္းပါတယ္ ဆိုေနမွ.. ငါ ရယ္..ငါရယ္..ဆိုျပီး သူ႕ကိုယ္သူ ထပ္ကာ ထပ္ကာ ေရြးေနေတာ့တာ။
.
စကားခ်ပ္။ ရြာအေနအထားက အရင္ပို႕စ္ေတြမွာ တင္ထားျပီး ျဖစ္သလို က်ေနာ္ ငယ္ငယ္တုန္းကနဲ႕ မတူေတာ့။ ငါးတန္းကေန ကိုးတန္းအထိ ႏွစ္စဥ္ ပထမဆု ရခဲ့တာ။ ဆယ္တန္းမွာေတာ့ အထူးျခားဆံုး ေပါ့ေလ။ ဆက္ပါဦးမည္။
.
ခင္မင္စြာျဖင့္
ကိုမ်ဳိး (အညာေျမ)

15 comments:

ေရတမာ said...

ေလးစားပါတယ္ အကုိေရ။ က်ေနာ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း သိပ္ေတာ္ၾကတယ္။ ရြာကေန စက္ဘီးနဲ႔ လာတက္ၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြေလ။ ဆက္ပါဦးခင္ဗ်ာ

ပုိစ့္ေလးေတြထဲမွာ ဟာသေလး ပါလိုက္ရမွ။ း))))))) က်ေနာ္ရယ္ ေရတမာရယ္ လာမန္႔သြားပါတယ္ခင္ဗ်ာ း))))))))

မိုးေမာင္ said...

ၿမိဳ႕သားေတြနဲ႔ ကြာခ်က္ဗ်ာ။ ေလးစားအားက်စရာပဲ။
(အဲ.. ေက်ာင္းေျပးတတ္တဲ့ အက်င့္ေတာ့ သိပ္မကြာဘူး)

ေမဇင္ said...

ေနာင့္ တုိ႕ၾကေတာ့ ၅ မုိင္ေလာက္ခရီး ကုိသြားခဲ့တာ..။ ဆက္ပါဦးရွင္...ဖတ္ရတာ...ကုိယ္တုိင္ ခုပဲ စက္ဘီးေလးနဲ႕ မိုးထဲ ေလထဲ လဲ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး သြား... ခ်မ္းခ်မ္းစီးစီးလဲ ... စက္ဘီးကုိ ေခြ်းစို႕ ေအာင္နင္းၿပီး သြားခဲ့ရတဲ့ ဘ၀ကို ျပန္ေရာက္သြားသလိုပါပဲ...။ တစ္ရြာလုံးမွာ တစ္ေယာက္က ဆုေတြ အျမဲရေအာင္ယူခဲ့ဆုိလုိ႕ ၀မ္းသာ ဂုဏ္ယူပါတယ္။

ဒ႑ာရီ said...

ကိုမ်ိဳးေရ....... ဒီေလာက္ႀကိဳးစားတဲ့ ထမင္းခ်ိဳင့္သံ.. း)) (ဟုတ္ပါဘူး... မွားလို႔)ေက်ာင္းသားေလးပဲေနာ္။
ဘယ္လိုျဖစ္ျဖစ္ေပ့ါ အကိုရယ္... ရြာက ငယ္ဘ၀ေလးနဲ႔ ဟာသေလးကို ဖတ္ရင္း သေဘာက် မိပါတယ္။ ဒီေလာက္ ခရီးကို ေက်ာင္းတက္ၿပီး ပထမဆု ရေအာင္ ယူခဲ့တာကိုလည္းေလးစားပါတယ္။ ဆက္ပါဦးေနာ္..

ခင္မင္ေလးစားလွ်က္

ႏွင္းေဟမာ said...

ကိုမ်ဳိးေရ...
အရမ္းပဲ ေလးစားအားက်မိပါတယ္
ငယ္ဘ၀ရဲ႕ အမွတ္တရ သမိုင္းေတြဟာ ဘ၀မွာ ဘယ္ေတာ႔မွ မေမ႔အပ္စရာေတြပဲေနာ္
ရြာ..နဲ႔ ငယ္ဘ၀ေတြကို ရင္ထဲမွာ အျမဲရိွေနတတ္တဲ႔ က်မနဲ႔ ကိုမ်ဳိးတို႔ စိတ္ခ်င္းတူညီပါတယ္
ႏွစ္သစ္မွာ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ႕ႏိုင္ပါေစေနာ္
ႏွင္း

ႏွင္းေဟမာ said...

ကိုမ်ဳိးေရ...
အရမ္းပဲ ေလးစားအားက်မိပါတယ္
ငယ္ဘ၀ရဲ႕ အမွတ္တရ သမိုင္းေတြဟာ ဘ၀မွာ ဘယ္ေတာ႔မွ မေမ႔အပ္စရာေတြပဲေနာ္
ရြာ..နဲ႔ ငယ္ဘ၀ေတြကို ရင္ထဲမွာ အျမဲရိွေနတတ္တဲ႔ က်မနဲ႔ ကိုမ်ဳိးတို႔ စိတ္ခ်င္းတူညီပါတယ္
ႏွစ္သစ္မွာ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ႕ႏိုင္ပါေစေနာ္
ႏွင္း

လုလု said...

ကုိမ်ဳိးေရ ႕ ႕ ႕
အညာနဲ႕ ကုိမ်ဳိး ႕ ႕ ႕
ထမင္းခ်ဳိင့္သံနဲ႕ အိပ္ယာႏႈိးထသံ ႕ ႕
ျပီးေတာ့ ပထမဆုရေအာင္ ၾကိဳးစားခဲ့ေလးေတြ ႕ ႕
အဲ့ဒါေလးေတြကုိ ဖတ္ျပီး ေလးစားမိတာေတာ့ အမွန္ပဲေနာ္။
ေနာက္လည္း ဆက္ေရးပါဦးေနာ္။
ခင္မင္စြာျဖင့္
လုလု

ေရႊရတုမွတ္တမ္း said...

ကိုမ်ိဳးတို႔ ေျခသလုံးၾကီးေအာင္..နင္းခဲ့ရသေပါ့ေလ..

noblemoe said...

ကိုမ်ိဳးဆုသြားယူတာေပ်ာ္စရာၾကီးေနမွာေနာ္ ဟီးဟီး
ေကာင္းခန္းေလးေရာက္မွ ဆက္မေရးေတာ့ဖူး ေနာက္ပိုင္းေလးကိုေမွ်ာ္ေနမယ္ေနာ္
နွစ္သစ္မွာက်မ္းမာခ်မ္းသာလို ့ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစရန္ေတာင္းဆုျပဳပါတယ္ေနာ္
မိုး

အျဖဴေရာင္နတ္သမီး said...

ေကာင္းခန္းမွာ မီးပြိဳင္႔မိေနတာလား ကိုမ်ိဳးေရ...
ဆက္ပါအံုးဗ်ိဳ႕........

ပန္းခရမ္းျပာ said...

ကိုမ်ိုး ဆုသြားယူတာ ေပ်ာ္စရာႀကီး။
ေရွ့ဆံုးလွည္းက ေလာ္စပီကာ ပါလိုက္ေသးတယ္
ေက်ာင္း၀န္းထဲမွာေတာ့ ရြာက လူေတြနဲ႔ ျပည့္သြားမွာပဲ။
ဆက္ပါဦး …

မခ်ိဳ

ျမစ္က်ဳိးအင္း said...

၁၂ မိုင္ခရီးကိုစက္ဘီးနင္းတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ နင္းရလဲ ။
ေန႕စဥ္တက္ခဲ့ရတဲ့ က်ဳိးစားအားထုတ္မႈက တကယ့္ကို ခ်ီးက်ဴးေလာက္တယ္။
ထမင္းခ်ဳိင့္သံကို အမွတ္အသားထားတဲ့ ကိုမ်ဳိး တို႔ ရြာကို လာလည္ခ်င္ေသးသဗ်ာ။

SHWE ZIN U said...

ေလးစားပါတယ္ ကိုမ်ဳိး

အညာသား ဆိုေတာ႔ ဒီလိုဒီလို ကို ေတာ္ေနတာ

အညာသူေလး (အညာသား ေလး ေတာ္တယ္ ဆိုလို႔ အေခ်ာင္ အသားယူလိုက္ျခင္း)

ေရႊစင္

Anonymous said...

ကိုမ်ဳိး...
ထမင္းခ်ဳိင့္က အခြံေလ....
အခြန္မဟုတ္ပါဘူး....
အခြန္ ဆိုလို႔ တကယ္ကို လန္႔သြားတာဗ်။
အင္း... ကၽြန္ေတာ္ေတာင္ ဒီလကုန္ ေဒၚလာ ၂၀၀၀ ေက်ာ္ ေဆာင္ဦးမွာ...

ေကာင္းမြန္၀င္း said...

ကိုမိ်ဳးေရ

ကၽြန္မက ေတာမွာေနထိုင္စားေသာက္ပံုတို႕။ ေတာဓေလ႕ ေတာသဘာသတို႕။ စက္ဘီးကို ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္စီးျပီး ေပ်ာ္ႀကတဲ႕အေႀကာင္းတို႕ဆိုရင္သိပ္သေဘာက်တယ္။

ေတာတဲေလးအေႀကာင္းဖတ္ရေတာ႕ ေန႕လည္ထမင္းစားခ်ိန္ ခဏေလာက္သြားျပီး လည္ႀကည္႕ခ်င္စိတ္ေပါက္သြားတယ္။

ငယ္ငယ္က ေဆာ႕သေလာက္ ႀကီးလာေတာ႕ ေပ်ာ္တတ္ေနာက္တတ္တဲ႕ သူပဲေနာ္။

ခင္မင္ေလးစားလွ်က္