အညာ နဲ႕ ကိုမ်ဳိး (၄) ( ၈၈ အေရးအခင္း ကာလ)

ကိုမ်ဳိးငယ္ငယ္ ေလးတန္း ႏွစ္က ျဖစ္ပါသည္။ ၈၈ အေရးအခင္းကာလ။ အေဖ ႏွင့္ အေမ၊ ကိုမ်ဳိး ရယ္ အစ္ကိုျဖစ္သူ က အဘြားတို႕ႏွင့္ အတူေနစဥ္ ျဖစ္ပါသည္။ တစ္ေန႕။ ညေနေစာင္းအခ်ိန္။ ရြာဦး အရွင္ၾကီးပင္ ေအာက္မွ ဒုိင္း ကနဲ႕ ေသနတ္ေဖာက္သံ ၾကားလုိက္ရသည္။ ရြာသူရြာသားအားလံုး အထိတ္တလန္႕နဲ႕ ဒျမေတြ ၀င္လာျပီေဟ့။ မီးကြက္ေတြ မွဳတ္ထားၾက။

.

လူၾကီးေတြရဲ႕ ျပန္လည္ ေျပာျပခ်က္အရ ယခင္က ရြာတစ္ရြာမွာ ဒျမ တုိက္ေတာ့မယ္ဆိုရင္ ဒျမတုိက္မယ့္ အဖြဲ႕သား အနည္းဆံုး ေျခာက္ဦးရွိတယ္လို႕ သိရပါတယ္။ သံုးဦးက ရြာဦးမွာ။ က်န္သံုးဦးက တုိက္မယ့္ အိမ္အနားမွာ။ မတုိက္ခင္ ရြာဦးကေန ေသနတ္ကို အစမ္းပစ္ ရပါတယ္။ အဲဒီ ေသနတ္ က်ည္ထြက္ျပီးမွ ဒျမတုိက္လို႕ အဆင္ေျပတယ္ဆိုတဲ့ အယူအဆ။ ရြာဦးက ေသနတ္ က်ည္မထြက္ဘဲ အဲဒီရြာကို ဒျမ ၀င္တုိက္ရင္ အဆင္မေျပဘူးဆိုတဲ့ အယူအဆ။ အဲဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ရြာဦးကေန ဒုိင္း ကနဲ႕ ေသနတ္သံ ၾကားလုိက္ရတာပါ။

.

ထုိေသနတ္သံ ေအာ္သံမ်ားႏွင့္အတူ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အိမ္သို႕ ဒျမ တုိက္ပါေတာ့သည္။ အဲဒီအခ်ိိန္ အိမ္မွာ အေဖ၊ အေမ၊ ဦးေလး၊ အဘိုး နဲ႕ အဘြား ရယ္ ကၽြန္ေတာ္ရယ္ ရွိေနပါသည္။ လူသံုးေယာက္ ရုတ္တရက္ အိမ္ထဲသို႕ ၀င္လာျပီး တစ္ေယာက္က အဘိုးအား ေသနတ္ျဖင့္ ခ်ိန္။ ဒူးတုတ္ ထုိင္ခုိင္းပါသည္။ က်န္ႏွစ္ေယာက္က ဓားျပျပီး အေဖ ႏွင့္ ဦးေလးကို ဒူးေထာက္ ထုိင္ခုိင္းပါသည္။ အဘြား ဘယ္ေရာက္ေနသည္ မသိ။ ကၽြန္ေတာ္က အေမ့ ရင္ခြင္ထဲမွာ။ လွဴပ္ရွားမွဳအားလံုး ျမင္ေနရပါသည္။

.

အဘိုးက အညာယက္ကန္းစင္ ရဲ႕ ေနာက္ဖက္မွာ ဒျမတစ္ေယာက္ရဲ႕ေရွ႕ ဒူးေထာက္။ ကၽြန္ေတာ္ရယ္ အေဖ၊ အေမ ရယ္ ဦးေလး ရယ္က ယက္ကန္းစင္ ရဲ႕ ေဘးဖက္ မ်က္ေစာင္းထိုးမွာ က်န္ႏွစ္ေယာက္ေရွ႕ ဒူးေထာက္။

" အဘိုးၾကီး။ ခင္ဗ်ားအိမ္ကို က်ဳပ္တို႕ ဒျမတုိက္တယ္။ လူမသတ္ခ်င္ဘူး။ အဲဒီေတာ့ ရွိတာေတြ အကုန္ေပး။

" ဟဲ့..သမီး စပါးပုတ္ေအာက္က ေရႊအုိးကို ေပးလုိက္။ ညည္း ဆြဲၾကိဳး နဲ႕ လက္ေကာက္ပါ ေပးလုိက္။

အေမက ကၽြန္ေတာ့ကို အေဖ့ေရွ႕ တြန္းပို႕ျပီး ထားခဲ့။ စပါးပုတ္သို႕ အသြား ဒျမတစ္ေယာက္ အေမ့ေနာက္က ခပ္ခြာခြာ လုိက္သြားတာ ေတြ႕လုိက္ရတယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္မွာ အေဖက အနားမွာ ရွိေနတဲ့ သစ္သားဒုတ္ တစ္ခုကို ရုတ္တရက္ဆြဲျပီး ေသနတ္ကိုင္ထားတဲ့ ဒျမ တစ္ေယာက္ရဲ႕ဦးေခါင္းကို ဒူးေထာက္ထုိင္ေနရာက ခုန္ျပီး အားကုန္လႊဲ ရုိက္ခ်လိုက္ပါေတာ့သည္။ ရုတ္တရက္မို႕ အငိုက္ခံ လုိက္ရတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဦးေလးျဖစ္သူက ဓားကိုင္ထားတဲ့ တစ္ေယာက္ကို ၀င္ျပီး လံုးပါတယ္။

.
အဘိုးလဲ ဒူးေထာက္ေနရာကထျပီး ကၽြန္ေတာ့ကို ေပြ႕ကာ အနားရွိ ပဲစင္းငံု ထည့္ထားသည့္ ပုတ္အတြင္းသို႕ ထည့္လုိက္ပါသည္။ ခြပ္ကနဲ႕ အသံၾကားလို႕ အေမ့ေနာက္က လုိက္သြားတဲ့ သူက ျပန္လွည့္လာျပီး နပန္းလံုးေနသည့္ ဦးေလးအား ၀င္ျပီး ဓားျဖင့္ ခုတ္ပါေတာ့သည္။ ဦးေလးကလဲ ေခသူမဟုတ္။ လူးလွိမ့္ျပီး လြတ္ေအာင္ေရွာင္လုိက္ႏုိင္သည္။ အဘိုးက အေမ့ေနာက္ လုိက္ျပီး ထြက္ေျပးပါသည္။

.

ေသနတ္ကိုင္ထားသည့္ ဒျမသည္ အေဖ့ သစ္သားဒုတ္ လက္ခ်က္ျဖင့္ ေမွာက္ေနျပီ။ ဦးေလးက လက္နက္မပါ။ အေဖက သစ္သားဒုတ္ျဖင့္။ က်န္ႏွစ္ေယာက္က ဓားကိုယ္စီျဖင့္။ ကၽြန္ေတာ္က ပဲပုတ္ထဲမွာ။ အဘိုးႏွင့္ အေမက လြတ္ရာေျပးျပီ။ အဘြားဘယ္ေရာက္ေနသည္ မသိ။ အားလံုးေတာ့ ေသကုန္ေတာ့မွာဘဲ လို႕ စိတ္အထင္ျဖင့္ ပုတ္ထဲကေနျပီး ေခါင္းေထာင္ျပီး ၾကည့္မလို႕ ေမာ့လုိက္ကာ ရွိေသး။ ကၽြန္ေတာ့ ေခါင္းကို လက္တစ္ခုက ဖိျပီး ျငိမ္ျငိမ္ေန ဆိုျပီး ဖိထားပါသည္။ အလိုေလး။ အဘြား ပါလား။ ဘယ္အခ်ိန္က ဒီပဲပုတ္ထဲ ေရာက္ေနသည္ မသိ။

.

ဦးေလးက အိမ္အျပင္ ထြက္ေျပး။ အေဖလဲ ေနာက္ကလုိက္ျပီး ေျပး။ ဒျမႏွစ္ေယာက္လဲ လုိက္ျပီးေျပး။ ေသနတ္နဲ႕ ဒျမတစ္ေယာက္ ယက္ကန္းစင္ေဘးမွာ ေမွာက္ရက္လဲေနခဲ့။ ဒျမ တစ္ေယာက္က ဦးေလးရဲ႕ ေနာက္ကေနေျပးလုိက္ျပီး ဓားျဖင့္ခုတ္လုိက္ရာ ဒီတစ္ခါေတာ့ ဦးေလး မလြတ္။ ေခါင္းေတာ့ မထိ။ ေျခက်င္း၀တ္ ထိျပီး အား ကနဲ႕ အိမ္ေရွ႕ေမွာက္ရက္ လဲက်ပါေတာ့သည္။ အေဖက ေနာက္ျပန္လွည့္ျပီး ကုိင္ထားတဲ့ သစ္သားဒုတ္ျဖင့္ ေပါက္လုိက္ရာ ဒျမျဖစ္သူ၏ မ်က္ႏွာမွန္ျပီး ေနာက္သို႕ လဲက်သြားပါသည္။ က်န္ဒျမတစ္ေယာက္က အိမ္အျပင္ေရာက္တာနဲ႕ လမ္းမေပၚထြက္ျပီး ေျပးပါေတာ့သည္။

.

" ဒျမေတြ ထြက္ေျပးျပီေဟ့။ လုိက္ၾက။ လုိက္ၾက။

ဦးေလးနဲ႕ အေဖက သံျပိဳင္ေအာ္ၾကေတာ့ အနီးမွာ ရွိတဲ့သူေတြ သတၱိ၀င္လာျပီး ကၽြန္ေတာ္တို႕ အိမ္၀င္းထဲသို႕ အရပ္ေလးမ်က္ႏွာမွ ၀င္လာၾကပါေတာ့သည္။ သစ္သားဒုတ္ျဖင့္ မ်က္ႏွာအမွန္ခံရတဲ့ ဒျမလည္း လမ္းမဘက္ထြက္ျပီး ေျပးပါေတာ့သည္။ ဦးေလးျဖစ္သူရဲ႕ ေျခေထာက္က ေသြးေတြထြက္ေနတာ ျမင္လို႕မေကာင္း။

"ဘာေတြပါသြားေသးလဲ..

"ဒျမဘယ္ႏွစ္ေယာက္လဲ..

"အဘြားနဲ႕ ေမာင္မ်ဳိးေရာ..

"အဘိုးနဲ႕ အေမ ေရာ..

"အေဖေရာ ဘာျဖစ္သြားေသးလဲ..

"ဟုိလူႏွစ္ေယာက္ေနာက္ကို လုိက္ၾက။

"ဦးေလးကို ေဆးခန္းပို႕ၾက။ ဆိုတဲ့ အသံေတြ ညံပြက္ေနျပီး တစ္ရြာလံုးနီးပါး အိမ္အျပင္္ထြက္လာ ၾကပါေတာ့သည္။

.

"ဘာမွေတာ့ ပါမသြားဘူး။

"ဒျမ သံုးေယာက္။

"ေသနတ္နဲ႕ ဒျမ ေသျပီ။

"က်န္ႏွစ္ေယာက္ ေျပးျပီ။

"အဘြားနဲ႕ ေမာင္မ်ဳိး ပဲပုတ္ထဲမွာ။

"အဘိုး နဲ႕ အေမ ဒီမွာ။

"အေဖ ဘာမွ မျဖစ္။

"ဟုိလူႏွစ္ေယာက္ ဘယ္ေရာက္သြားလဲ မသိ။

"ဦးေလးကို ေဆးခန္းပို႕။ ေျခက်င္း၀တ္ အေၾကာျပတ္သြားလို႕ ေဆးရုံတင္ဘို႕ စီစဥ္ရမည္။

.

မနက္မိုးလင္းေတာ့ ျမိဳ႕နယ္စခန္းမွဳးႏွင့္ အဖြဲ႕ေရာက္လာျပီး ေသေနတဲ့ ဒျမကို သယ္ယူသြားၾကပါသည္။ ဘယ္ေလာက္ထိမ်ား ေၾကာက္အားလန္႕အားနဲ႕ ရုိက္ထားသည္မသိ။ ဒျမ၏ ေခါင္းမွာ ဖရဲသီးကို ရုိက္ခြဲထားသည့္ ပမာ။ က်န္ႏွစ္ေယာက္ အိမ္ေရွ႕လမ္းအတုိင္း ထြက္ေျပးတာ အခုထိ ဘယ္ေရာက္ေနသည္ မသိ။ ဦးေလးကို ေဆးရုံပို႕လုိက္ၾကျပီ။ ကိုမ်ဳိး ကိုလဲ ေဆးရုံပို႕ရန္ ထပ္မံျပီး စီစဥ္ၾကပါသည္။

.

အေၾကာင္းမွာ ေၾကာက္အားလန္႕အားနဲ႕ ပဲစင္းငံုထည့္ထားသည့္ ပုတ္ထဲသို႕ ပုန္းေနစဥ္ ပဲစင္းငံုေစ့ ႏွစ္ေစ့။ နားထဲတြင္တစ္ေစ့။ ႏွားေခါင္းေပါက္ထဲတြင္ တစ္ေစ့။ ၀င္ေနေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ နားထဲ ၀င္ေနသည့္ အေစ့ကလဲ ဘာနဲ႕မွ ေကာ္ထုတ္လို႕ မရ။ ကြက္တိေလး ၀င္ ေနပါသည္။ ႏွာေခါင္းေပါက္ထဲက တစ္ေစ့ကလဲ ကြက္တိေလး ၀င္ေနျပီး အျပင္မွ ဘယ္လိုမွ ထုတ္လို႕မရ။ ႏွာေခါင္းတစ္ဖက္ပိတ္ျပီး ႏွပ္ေခ်းညွစ္သလို ညွစ္ေသာ္လည္း မရ။ နားထဲက အေစ့ကလဲ ဘယ္လိုထုတ္ထုတ္ မထြက္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကိုမ်ဳိးကိုပါ ေဆးရုံပို႕ဘို႕ စီစဥ္ၾကပါေတာ့သည္။

.

အခုေရးေနရင္းနဲ႕ အဲဒီတုန္းက အေဖ ရဲ႕ တဇြတ္ထိုး မုိက္ရဲမွဳကို ေၾကာက္လန္႕မိပါသည္။ သစ္သားဒုတ္နဲ႕ အပိုင္ရုိက္လုိက္ႏုိင္လို႕ မဟုတ္ရင္ အေဖေသျပီ။ ဦးေလးလား။ ဦးေလးကိုေတာ့ အေဖ့ထက္ ပိုျပီး စိတ္ခ်သည္။ ဦးေလးက ရြာမွာ ဗမာသိုင္းဆရာ။ ကၽြန္ေတာ္ ခုႏွစ္တန္းေလာက္မွာ ဗမာ့သိုင္း ပညာကို ဦးေလးသင္ေပးလို႕ ေတာ္ေတာ္စံုေနေပျပီ။ ဦးေလးေျပာစကား အခုထိ မွတ္မိေသး။ ငါမို႕လို႕ကြ။ တျခားလူသာဆုိရင္ ေခါင္းျပတ္ျပီတဲ့။ ဟုတ္ပါရဲ႕။ ေျခက်င္း၀တ္ အေၾကာျပတ္ျပီး အခုထိ ေထာ့နင္း ေထာ့နင္း နဲ႕ ခါးေလးေစာင္းျပီး အသက္ရွင္ေနလို႕။

.

အဘိုးေျပာစကားအရ အဲဒီတုန္းက အေမ့ကို ယူခုိင္းလုိက္တဲ့ စပါးပုတ္ေအာက္က ေရႊအိုးက အစစ္မဟုတ္ဘူးတဲ့။ ျမင္းမူပြဲေတာ္က ၀ယ္လာတဲ့ ေရႊေရာင္သုတ္ထားတဲ့ ေၾကးျပားေတြတဲ့။ အေမေျပာတာ အခုထိ မွတ္မိေသး။ " ငါ့လက္ေကာက္နဲ႕ ဆြဲၾကိဳးကေတာ့ အစစ္ပါေအ" တဲ့။

.

.

ခင္မင္ေလးစားစြာျဖင့္

ကိုမ်ဳိး (အညာေျမ)